Eşref Karadağ
çocukların ey Etügen!
yeryüzüne dağılmış karıncalardır.
yuvası bozulmuş,
buğdayı çalınmış,
Sumeru’nun yollarını unutmuş çocukların.
kuşların ey Etügen!
yaprakları kavrulmuş güllerdir.
renkleri haykırış,
kokuları aldanış,
bayraklarda yerini yitirmiş kuşların…
ormanların ey Etügen!
tez elden yağmalanmış ganimetlerdir.
kundakçısı kordan,
alevleri yardan,
şefkatine el açmayı bırakmış ormanların…
toprakların ey Etügen!
gökyüzüne savrulmuş küllerdir.
yağmuru atom çağlı,
rüzgârı Hiroşimalı,
yaşamın güzünü bitirmiş toprakların.
ey Etügen!
bilcümle yaratığın sevecen anası!
nasıl bıraktın öz çocuklarını Erlikhan’a?
şaklatır da kırbacını kötülük çağı,
Albastı bir türlü doymaz kana…